51-الذّاریات : بادهایی که اشیاء را به پرواز در می آورد

سورة الذاریات

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به بادهایی که (ابرها را) به حرکت درمی‏آورند، (1)

سوگند به آن ابرها که بار سنگینی (از باران را) با خود حمل می‏کنند، (2)

و سوگند به کشتیهایی که به آسانی به حرکت درمی‏آیند، (3)

و سوگند به فرشتگانی که کارها را تقسیم می‏کنند، (4)

(آری سوگند به همه اینها) که آنچه به شما وعده شده قطعا راست است; (5)

و بی‏شک (رستاخیز) و جزای اعمال واقع‏شدنی است! (6)

قسم به آسمان که دارای چین و شکنهای زیباست، (7)

که شما (درباره قیامت) در گفتاری مختلف و گوناگونید! (8)

(تنها) کسی از ایمان به آن منحرف می‏شود که از قبول حق سرباز می‏زند! (9)

کشته باد دروغگویان (و مرگ بر آنها)! (10)

همانها که در جهل و غفلت فرو رفته‏اند، (11)

و پیوسته سؤال می‏کنند: «روز جزا چه موقع است؟!» (12)

(آری) همان روزی است که آنها را بر آتش می‏سوزانند! (13)

(و گفته می‏شود:) بچشید عذاب خود را، این همان چیزی است که برای آن شتاب داشتید! (14)

به یقین، پرهیزگاران در باغهای بهشت و در میان چشمه‏ها قرار دارند، (15)

و آنچه پروردگارشان به آنها بخشیده دریافت می‏دارند، زیرا پیش از آن (در سرای دنیا) از نیکوکاران بودند! (16)

آنها کمی از شب را می‏خوابیدند، (17)

و در سحرگاهان استغفار می‏کردند، (18)

و در اموال آنها حقی برای سائل و محروم بود! (19)

و در زمین آیاتی برای جویندگان یقین است، (20)

و در وجود خود شما (نیز آیاتی است); آیا نمی‏بینید؟! (21)

و روزی شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده می‏شود! (22)

سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حق است همان گونه که شما سخن می‏گویید! (23)

آیا خبر مهمانهای بزرگوار ابراهیم به تو رسیده است؟ (24)

در آن زمان که بر او وارد شدند و گفتند: «سلام بر تو!» او گفت: «سلام بر شما که جمعیتی ناشناخته‏اید!» (25)

سپس پنهانی به سوی خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بریان شده‏ای را برای آنها) آورد، (26)

و نزدیک آنها گذارد، (ولی با تعجب دید دست بسوی غذا نمی‏برند) گفت: «آیا شما غذا نمی‏خورید؟!» (27)

و از آنها احساس وحشت کرد، گفتند: «نترس (ما رسولان و فرشتگان پروردگار توایم)!» و او را بشارت به تولد پسری دانا دادند. (28)

در این هنگام همسرش جلو آمد در حالی که (از خوشحالی و تعجب) فریاد می‏کشید به صورت خود زد و گفت: «(آیا پسری خواهم آورد در حالی که) پیرزنی نازا هستم؟!» (29)

گفتند: «پروردگارت چنین گفته است، و او حکیم و داناست!» (30)

(ابراهیم) گفت: «ماموریت شما چیست ای فرستادگان (خدا)؟» (31)

گفتند: «ما به سوی قوم مجرمی فرستاده شده‏ایم... (32)

تا بارانی از «سنگ - گل‏» بر آنها بفرستیم; (33)

سنگهایی که از ناحیه پروردگارت برای اسرافکاران نشان گذاشته شده است!» (34)

ما مؤمنانی را که در آن شهرها(ی قوم لوط) زندگی می‏کردند (قبل از نزول عذاب) خارج کردیم، (35)

ولی جز یک خانواده باایمان در تمام آنها نیافتیم! (36)

و در آن (شهرهای بلا دیده) نشانه‏ای روشن برای کسانی که از عذاب دردناک می‏ترسند به جای گذاردیم. (37)

و در (زندگی) موسی نیز (نشانه و درس عبرتی بود) هنگامی که او را با دلیلی آشکار به سوی فرعون فرستادیم; (38)

اما او با تمام وجودش از وی روی برتافت و گفت: «این مرد یا ساحر است یا دیوانه!» (39)

از این رو ما او و لشکریانش را گرفتیم و به دریا افکندیم در حالی که در خور سرزنش‏بود! (40)

و (همچنین) در سرگذشت «عاد» (آیتی است) در آن هنگام که تندبادی بی‏باران بر آنها فرستادیم، (41)

که بر هیچ چیز نمی‏گذشت مگر اینکه آن را همچون استخوانهای پوسیده می‏ساخت. (42)

و نیز در سرگذشت قوم «ثمود» عبرتی است در آن هنگام که به آنان گفته شد: «مدتی کوتاه بهره‏مند باشید (و سپس منتظر عذاب)!» (43)

آنها از فرمان پروردگارشان سرباز زدند، و صاعقه آنان را فراگرفت در حالی که (خیره خیره) نگاه می‏کردند (بی‏آنکه قدرت دفاع داشته باشند)! (44)

چنان بر زمین افتادند که توان برخاستن نداشتند و نتوانستند از کسی یاری طلبند! (45)

همچنین قوم نوح را پیش از آنها هلاک کردیم، چرا که قوم فاسقی بودند! (46)

و ما آسمان را با قدرت بنا کردیم، و همواره آن را وسعت می‏بخشیم! (47)

و زمین را گستردیم، و چه خوب گستراننده‏ای هستیم! (48)

و از هر چیز دو جفت آفریدیم، شاید متذکر شوید! (49)

پس به سوی خدا بگریزید، که من از سوی او برای شما بیم‏دهنده‏ای آشکارم! (50)

و با خدا معبود دیگری قرار ندهید، که من برای شما از سوی او بیم‏دهنده‏ای آشکارم! (51)

این گونه است که هیچ پیامبری قبل از اینها بسوی قومی فرستاده نشد مگر اینکه گفتند: س‏خ‏للّهاو ساحر است یا دیوانه!» (52)

آیا یکدیگر را به آن سفارش می‏کردند (که همه چنین تهمتی بزنند)؟! نه، بلکه آنها قومی طغیانگرند. (53)

حال که چنین است از آنها روی بگردان که هرگز در خور ملامت نخواهی بود; (54)

و پیوسته تذکر ده، زیرا تذکر مؤمنان را سود می‏بخشد. (55)

من جن و انس را نیافریدم جز برای اینکه عبادتم کنند (و از این راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند)! (56)

هرگز از آنها روزی نمی‏خواهم، و نمی‏خواهم مرا اطعام کنند! (57)

خداوند روزی‏دهنده و صاحب قوت و قدرت است! (58)

و برای کسانی که ستم کردند، سهم بزرگی از عذاب است همانند سهم یارانشان (از اقوام ستمگر پیشین); بنابر این عجله نکنند! (59)

پس وای بر کسانی که کافر شدند از روزی که به آنها وعده داده می‏شود! (60)